လူ့လောကမှာ ကျနော်တို့ လက်လှမ်းမမှီသော လောကီပညာရပ်များ များစွာ အမှန်တကယ် ရှိနေတာ လက်ခံကြပါသလား ခင်ဗျာ ။
အဲလို ပညာတွေကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ် မက်မက်မောမော လိုက်ရှာခဲ့တဲ့ လူထူးလူဆန်းအကြောင်း ပြောပြချင်ပါတယ် ။ အဲဒီလူကတော့ ကျနော် နဲ့ ညီရင်းအကိုမက ရင်းနှီးလှတဲ့ ကိုရွှေပဲ ဖြစ်ပါတယ် ။
ကိုရွှေက ဗေဒင် ၊ ပရဆေး ၊ နက္ခတ် ၊ အဂ္ဂိရပ် ပညာရပ်တွေ နှံ့စပ် ကျွမ်းကြင်လှတာကို ကျနော် သရဲဖမ်းပို့စ်တွေမှာ အခါအားလျှော်စွာ ရေးခဲ့ဖူးပါတယ် ။
တနေ့ ကျနော်က မကွေးနယ်ထဲက ရဖူးခဲ့တဲ့ ဆေးရုပ်လေးတွေ အကြောင်း ပြောမိတော့ ကိုရွှေက ပြုံးပြုံးကြီး နားထောင်ပြီး လာခဲ့ကွ ငါ့ညီဆိုပြီး သူ့သေတ္တာကြီးက ဆေးရုပ် အနည်းငယ် ပြပါတယ် ။
"ဟာ အကို့ ဆေးရုပ်တွေက အဂ်ါမစုံ (သတ်မှတ်ထားတဲ့ အရေအတွက် အရုပ်စုံ) တော့ဖူး ကျန်သေးလား ''
"နေစမ်းပါကွာ မင်းကို ငါဒါတွေ မပြောဖူးသေး မပြဖူးသေးတာ သတိရလို့ ပြောပြမလို့ နမူနာ ပြတာကွ ''
"ဟာ အကိုက ဒီလို အောက်လမ်းပညာတွေလည်း သင်ခဲ့တာပဲ လား ''
"အေး မင်းသိထားတာထက် ငါက ပညာတွေအများကြီး ပိုပြီး သင်ခဲ့တာ ကွ ''
" လုက်စမ်းပါအုံး အကိုရ ဗဟုသုတ လေးပေါ့ ''
"အင်း ဆေးရုပ်တွေ အကြောင်းက မစခင် ငါ ပုဂံညောင်ဦးကနေ သော့ဖြုတ်မန္တန် စသင်တာကနေ နိဒါန်းပျိုးရမယ် ကွ ''
"ဟာ အကိုက သူခိုးပညာလည်း တတ်တာလား ဗျ ''
"လုပ်ပြီ သူခိုးပညာ မဟုတ်ပါဘူး ကွ မင်းဆုံးအောင် နားထောင် ကွ "
ကိုရွှေက အဲဒီလို အစချီပြီး သူ ပုဂံညောင်ဦးမှာ နေတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြောပြပါတယ် ။ ပုဂံညောင်ဦးမှာ မိတိဆွေ တဦးအိမ်မှာ တည်ခိုရင်း ကိုရွှေတယောက် ဘုရားတွေမှာ ပုတီးစိတ် ၊ တရားထိုင် လုပ်နေပါတယ် ။
တနေ့ ရွှေစည်းခုံ ဘုရားထဲမှာ သော့ခတ်ထားတဲ့ တံခါး အပြင်ကနေ တရားထိုင်နေတုန်း မိန်းကလေးတွေ စကားပြောသံလေးတွေ ကြားရပါတယ် ။
"ဟဲ့ သော့ မဖွင့်ကြသေးဘူး တို့က နောက်ကျနေပြီ ဘယ်နှယ့်လုပ်ကြမလဲ ''
"အိုအေ နောက်ကျလို့ မဖြစ်ဖူး ငါတို့က ပစ္စည်းခိုးတာမှ မဟုတ်တာ ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ်ယူတာပဲ သော့ဖွင့်ယူကြတာပေါ့ ''
သူတို့ပြောသံတွေကို ကြားနေတဲ့ ကိုရွှေက မိန်းကလေးတွေကို လှမ်းကြည့်တော့ အံ့သြသွားတယ် ။ သူထင်တာက ဘုရားထဲက စျေးသည်မလေးတွေ ထင်တာပေါ့ ။ ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဖူးဗျာ သူတောင်းစားမလေးတွေ ဖြစ်နေတာကိုး ။
အဲလို အံ့သြနေတုန်း အင်မတန် ပညာစုံပါတယ် ၊ ဗဟုသုတ စုံပါတယ် ဆိုတဲ့ကိုရွှေ ပါးစပ်ကြီး ဟောင်းလောင်း ဖြစ်သွားအောင် အံ့သြသွားရပါတယ် ။
ဖြစ်ပုံက သူတောင်းစား မိန်းမပျိုငယ်လေးတယောက်က ဘုရားသော့ကြီးဆီ လက်ညှိုးထိုးပြီး ဂါထာ ရွတ်လိုက်တာနဲ့ အာအခံသော့ကြီးဟာ ထိတွေ့စရာ မလိုပဲ ဂလောက်ဆို သော့ပွင့်သွားတာကိုး ။
ဟာ ဒီပညာကတော့ ငါ သင်ထားရမယ့် ပညာပဲ ဆိုပြီး ပညာရူးကိုရွှေတယောက် တထိုင်တည်း ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့ တယ် ။ ဒါနဲ့ ကောင်မလေးတွေနောက် တကောက်ကောက် လိုက်ကြည့်ပါတော့တယ် ။
ကောင်မလေးတွေက ရွာအြချို့သွားပြီး အနည်းငယ် တောင်းကြသတဲ့ ။ အချို့အိမ်တွေက ၁၂ ပွဲတွေ လာပြီဟေ့ ဆိုပြီး တခါတည်း ထုပ်ပိုးပေးလိုက် အများကြီး ရကြသတဲ့ ။
ဗိုက်ဆာတာတွေ ရေငတ်တာတွေ သတိမရနိုင်အောင် တကောက်ကောက်လျှောက်လိုက်ရင်း ကောင်မလေးတွေက ပုဂံညောင်ဦးနားလေးက နာမည်ကြီး သိကြားရွာထဲ မှာ လမ်းဆုံးသွားပါတယ် ။
ကိုရွှေလည်း မယောင်မလည် နဲ့ ရွာသူကြီးဆီကို သွားပြီး လှည့်ပတ် မေးမြန်းစုံစမ်းပါရော ။ ရွာလူကြီးက ကိုရွှေ့ကို စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်ပြီး
"ခင်ဗျားက ဘာသိချင်လို့လဲ ''
"ကျနော် သော့ဖြုတ်တဲ့ ပညာ သင်ချင်လို့ပါ "
ပွင့်လင်းရိုးသားစွာ ပြောလိုက်တဲ့ ကိုရွှေ့စကားကြောင့် ရွာလူကြီးက ပြုံးနေသတဲ့ ။ ခဏနေမှ
"ခင်ဗျား ဘာလို့ သင်ချင်တာလည်း ခိုးစားမလို့လား ''
"မဟုတ်ပါဘူး ကျနော်က ထူးခြားတဲ့ ပညာမြင်ရင် သင်ချင်တဲ့ လူမို့ပါ ''
"လွယ်လွယ်နဲ့ သင်ပေးလို့ မရဖူး ဗျ စည်းကမ်းတွေ ရှိသေးတယ်"
"ဘာစည်းကမ်းဖြစ်ဖြစ် လိုက်နာပါ့မယ် ဗျာ သင်ပေးပါ ''
"လွယ်လွယ်မပြောနဲ့ ဗျ စဥ်းစားအုံး စည်းကမ်းတွေ ပြောပြမယ်''
"ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါဗျာ ''
" ဒီပညာနဲ့ ခိုးမစားရဘူး ။
..ဒီပညာကို လူရှေ့မှာ ကြွားဝါမပြရဘူး ။
...မိမိအတွက် အကျပ်အတည်း ဖြစ်ချိန်မှာပဲ သိုသိပ်စွာ အသုံးပြုရမယ် ''
"ဒါပဲလား ရပါတယ် ဗျာ ''
"နေအုံး အရေးကြီးတာ ရှိသေးတယ် ခင်ဗျား မလုပ်နိုင်လောက်ဖူး ဆိုတဲ့ စည်းကမ်းဗျ ''
"ဘာများပါလိမ့် ''
"၄၅ ရက် သူတောင်းစားလို နေရမယ် ဝတ်ရမယ် တောင်းရမယ် စားရမယ် ''
ကိုရွှေ စဥ်းစားရပါပြီ အင်မတန် လုပ်ဖို့ ခက်ခဲတဲ့ အလုပ်လေ ။ ဥာဏ်နီဥာဏ်နက်ထုတ်ပြီး မေးပါတယ် ။
" အကယ်၍ တောင်းရမ်းရာမှာ စားလောက်ရုံမရဘူး ဆိုရင် ဝယ်စားလို့ ရသလား ''
စတိသဘော တောင်းပြီး ဝယ်စားမယ်ပေါ့ ကလိမ်ကကျစ် ဥာဏ်များတာပေါ့လေ 😁😁😁။
ဟိုဆရာက သူထက်လည်တယ် ။ မရဖူး တဲ့ တောင်းမရရင် အငတ်နေတဲ့ ။ ကဲ ခင်ဗျား စဥ်းစားအုံး လုပ်နိုင်တယ်ဆိုရင် ပြန်လာခဲ့ ဒါတောင် ခင်ဗျားကို အကဲခတ်ပြီး တကယ်ပညာလိုလားသူ ရိုးသားသူ ဖြစ်မှန်းသိလို့ လက်ခံတာ လို့ ပြောတာနဲ့ ပြန်လာခဲ့ပါတယ် ။
ကိုရွှေဟာ တည်းအိမ်ကို ရောက်တာ နဲ့ အိမ်ရှင်ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး အကြံတောင်းပါတယ် ။ အိမ်ရှင်မိတ်ဆွေကတော့ လုပ်စားလို့ ရတဲ့ ပညာလည်း မဟုတ်ပဲ နဲ့ ဒုက္ခခံပြီး သင်မနေပါနဲ့ လို့ ပြောပါတယ် ။
ကိုရွှေတယောက် တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နဲ့ အပြန်ပြန် စဥ်းစားရင်း သူ့မျက်စိအောက်တင် အာမခံသော့ကြီး ဂလောက် ဆို ပွင့်သွားတာကို မြင်ယောင်ရင်း ပြတ်သားတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပါတော့တယ် ။
မနက်လင်းတာ နဲ့ အိမ်ရှင်မိတ်ဆွေကို သူသွားသင်တော့မယ် ။ အဝတ်အစားတွေ သိမ်းပေးထားအုံး ၄၅ ရက်ကြာမှ ပြန်ခဲ့မယ် လို့ ပြောပြီး သိကြားရွာဆီ ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ် ။
သိကြားရွာလူကြီးကလည်း သူပြန်လာမှာကို သိနေသည့်အလား နံက်စာ ပြင်ဆင်ပြီး စောင့်နေတာ တွေ့ရပါတယ် ။
အဲဒီနောက် သူတောင်းစားတွေ ဘယ်လိုနေထိုင် စားသောက်ရကြောင်း သင်ပေးပြီး သင်တန်းစဖွင့်လိုက်ပါတယ် ။
အမှန်တကယ်ကျတော့ သူတို့ တောင်းစားတယ်ဆိုတာ အိမ်ပေါက်စေ့ လိုက်တောင်းရတာ မဟုတ်ပဲ အချိန်းအချက် လုပ်ထားတဲ့ အိမ်တွေကိုပဲ တောင်းကြတာလို့ ပြောပြပါတယ် ။
သူတို့ကို လက်ခံပြီး တောင်းရမ်းထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေ အသင့်ပေးတဲ့ ရွာခံတွေ ရှိသတဲ့ ။ အဲဒီရွာခံတွေက ကြိုတင်တောင်းရမ်းစုဆောင်းထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို သူတို့လာတာ နဲ့ ၁၂ ပွဲ သမားတွေ ဘာပြီဟေ့လို့ သတင်းပေးလိုက်ကြသတဲ့ ။
ကိုရွှေတို့ ဆိုင်းထမ်းတွေထဲ ပစ္စည်းတွေ ထည့်ပေးကြတယ် ။ ပြန်လာကြတယ် စားသောက်ကြတယ် တဲ့ ။ ထူးခြားချက်ဆိုလို့ ညနေစာမှာ ရွာလူကြီးက ထမင်းတဆုပ် နေ့စဥ် ကိုရွှေ့ကို ကျွေးပါတယ် ။
ဂါထာသင်ရတော့ ကိုရွှေက ချက်ခြင်းအလွတ်ရလို့ သဘောကျနေသတဲ့ ။ ကိုရွှေဟာ ဗေဒင် ၊ ဆေးကျမ်း ၊ အဂ္ဂိရပ် ပညာရပ်တွေရဲ့ စာချိုးတွေ ဂါထာတွေ အများကြီး ကျက်မှတ်ထားတဲ့ အထုံပါနေလို့ လွယ်လွယ်နဲ့ အလွတ်ရခဲ့တာပါ ။
ဒီလိုနဲ့ ၄၅ ရက် ပြည့်တော့ ကိုရွှေကို ဆရာက
"ကဲ ကိုရွှေ ခင်ဗျားပြန်လို့ ရပါပြီ"
" ဟင် ကျနော်က အဲဒီဂါထာ ရွတ်ရင်ပဲ ရသွားပြီလား အခြား ဘာမှ ထပ်မလုပ်ရဖူးလား ''
"အင်း ခင်ဗျားကို ၄၅ ရက်လုံး ထမင်းဆုပ်နေ့တိုင်း စားခိုင်းတာ ထုံကူးပေးတာပဲ ကဲ ခင်ဗျား စမ်းကြည့်ပေါ့ ဗျာ ''
ကိုရွှေလည်း ရွာလူကြီးအိမ်က သော့ခလောက်ကို ဂါထာရွတ် လက်ညှိုးထိုးပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာ ချက်ခြင်း ပွင့်သွားလို့ အံ့သြသွားပါတယ် ။
အမြဲတမ်းထုံတင်နေဖို့ နည်းပေးပြီး ထုံမတင်ရင် ဘက္ထရီတွေ အားပြတ်သလို အစွမ်းကုန်သွားတတ်ကြောင်း ၊ ကြွားဝါဖို့ လူတွေကို လုပ်မပြဖို့ ၊ ခိုးဝှက်ခြင်း မလုပ်ဖို့ သတိထပ်ပေးပြီး ပြန်လွတ်လိုက်ပါတယ် ။
ကိုရွှေတယောက် ဝမ်းသာအားရ ပြန်လာတော့ အိမ်ရှင်ညောင်ဦးသားက ခင်ဗျားကတော့ တကယ့်လူပဲ ဗျာ ။ ဒီနယ်မှာ တကယ့်ပညာတွေ ရှိသေးတယ် ဗျ လို့ ပြောပါတယ် ။
ပညာဆိုတဲ့ အသံကြားလိုက်တာ နဲ့ သဲကန္တရထဲ ရေငတ်နေတုန်း အိုအေစစ် တွေ့ရသူလို ကိုရွှေ အငမ်းမရ မေးပါတယ် ။
"ဘာပညာ ထူးဆန်းတာတွေ ရှိသေးလို့လဲ ''
"ခင်ဗျား ကြားဖူးတဲ့ ဇော်ကနီ ဇောကမောက် အောက်လမ်းပညာတွေ ရှိသေးတယ် ဗျ ၊ ကျုပ်မိတ်ဆွေက အဲဒါတွေ ကုပေးရတဲ့ ဆရာတယောက်ပဲ ''
"ဒါဆို တွေ့ချင်တယ် ဗျာ ''
ဒီလိုနဲ့ အဲဒီနယ်က အောက်လမ်း ပယောဂ ကုပေးနေတဲ့ ဆရာနဲ့ ကိုရွှေတွေ့ကြပြီး စုံစမ်းတော့
" ခင်ဗျားကို ကျနော် လမ်းညွှန်လိုက်ပါ့မယ် ကျနော်တို့ ပညာဟာ ဘာမှ မဟုတ်သေးပါဘူး ဒီနယ်မှာ ဆေးကုသွားပြီဆိုရင် ဆရာမှန်သမျှ ဦးတိုက်ရတဲ့ အပျိုကြီး ညီအမ ရှိတယ် ဗျ "
"သြော် သူတို့က''
"ဒီနယ်မှာတော့ သူတို့ ညီအမက အချုပ်ပဲ ကျနော် လိုက်ပို့မယ် ''
ကိုရွှေတယောက် ပယောဂဆရာနဲ့ ပါသွားပြန်ပါတယ် ။ သူသင်နေတဲ့ ပညာကတော့ ဝမ်းတွင်းစုန်းပညာ ဆိုပြီး နယမည်ကြီး လူသိများတဲ့ ယော ဆော နယ်က ပညာပါပဲ ။
ကိုရွှေတို့ ရောက်သွားတာက ကန်စွန်းမ ဆိုတဲ့ ရွာကြီးပါပဲ ။
အသက်ကြီးလှပြီ ဖြစ်တဲ့ ပညာရှင် ညီအမ နှစ်ယောက်ဟာ ခင်မင်ပြီး ဖြစ်တဲ့ ပယောဂဆရာနဲ့ ကိုရွှေတို့ကို အကျိုးအကြောင်း မေးပြီး ညအိပ်လက်ခံထားပါတယ် ။
အိပ်ခါနီးမှာ ပယောဂဆရာနဲ့ ကိုရွှေတို့ကို ညအိပ်ရင် မစပ်စုနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာအိပ်နေကြလို့ ထူးဆန်းစွာ မှာကြားပါတယ် ။
ကိုရွှေလည်း တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နဲ့ အိပ်မပျော့် တပျော်လေးမှာ ပယောဂဆရာက လှုပ်နှိုးပြီး ထရံပေါက်က ချောင်းကြည့်ပြပါတယ် ။ ရှူးတိုးတိုးဆိုပြီး အချက်ပြပါတယ် ။ အပြင်ကို ချောင်းနေတဲ့ ပယောဂဆရာဟာ ထိတ်လန့်တဲ့ အမူအရာနဲ့ ဆတ်ကနဲ လှည့်လာပြီး ကိုရွှေ့ကို ခြေဟန်လက်ဟန် နဲ့ ပြပါတယ် ။
သူပြတဲ့ ခြေဟန်လက်ဟန်ကတော့ အလွန်ရှင်းလင်း လွယ်ကူစွာ အဓိပ္ပါယ်ဖော်နိုင်အောင် ပြတ်သားလွန်းလို့ ကိုရွှေရဲ့ ဦးခေါင်းလည်း ပုတ်လောက်ကြီးသွားသလို သွေးတွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေပြီး ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်သွားပါတော့တယ် ။
ဆေးဆရာ ပြတဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ် ခြေဟန်လက်ဟန်က ဘာလဲဆိုတော့ ..........?
မျိုးဝင်း
No comments:
Post a Comment